1 Ἐπανελάβε δὲ ὁ Ἐλιοὺ καὶ εἶπεν·
2 Ἀκούσατε τοὺς λόγους μου, ὦ σοφοί· καὶ δότε ἀκρόασιν εἰς ἐμέ, οἱ νοήμονες·
3 Διότι τὸ τίον δοκιμάζει τοὺς λόγους, ὁ δὲ οὐρανίσκος γεύεται τὸ φαγητόν.
4 Ἄς ἐκλέξωμεν εἰς ἑαυτοὺς κρίσιν· ἄς γνωρίσωμεν μεταξὺ ἡμῶν τί τὸ καλόν.
5 Διότι ὁ Ἰὼβ εἶπεν, Εἶμαι δίκαιος· καὶ ὁ Θεὸς ἀφρεσε τὴν κρίσιν μου·
6 ἐψεύσθην εἰς τὴν κρίσιν μου· ἡ πληγή μου εἶναι ἀνίατος, ἄνευ παραβάσεως.
7 Τίς ἄνθρωπος ὡς ὁ Ἰώβ, ὅστις καταπίνει τὸν χλευασμὸν ὡς ὕδωρ·
8 καὶ ὑπάγει ἐν συνοδίᾳ μετὰ τῶν ἐργατῶν τῆς ἀνομίας, καὶ περιπατεῖ μετὰ ἀνθρώπων ἀσεβῶν;
9 Διότι εἶπεν, οὐδὲν φελεῖ τὸν ἄνθρωπον τὸ νὰ εὐαρεστῇ εἰς τὸν Θεόν.
10 Διὰ τοῦτο ἀκούσατέ μου, ἄνδρες συνετοί· μή γένοιτο νὰ ὑπάρχῃ εἰς τὸν Θεὸν ἀδικία, καὶ εἰς τὸν Παντοδύναμον ἀνομία.
11 Ἐπειδή κατὰ τὸ ἔργον τοῦ ἀνθρώπου θέλει ἀποδώσει εἰς αὐτόν, καὶ θέλει κάμει ἕκαστον νὰ εὕρῃ κατὰ τὴν ὁδὸν αὑτοῦ.
12 Ναί, βεβαίως ὁ Θεὸς δὲν θέλει πράξει ἀσεβῶς, οὐδὲ θέλει διαστρέψει ὁ Παντοδύναμος τὴν κρίσιν.
13 Τίς κατέστησεν αὐτὸν ἐπιτηρητήν τῆς γῆς; ἤ τίς διέταξε πᾶσαν τὴν οἰκουμένην;
14 Ἐὰν βάλῃ τὴν καρδίαν αὑτοῦ ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον, θέλει σύρει εἰς ἑαυτὸν τὸ πνεῦμα αὐτοῦ καὶ τὴν πνοήν αὐτοῦ·
15 πᾶσα σὰρξ θέλει ἐκπνεύσει ὁμοῦ, καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει ἐπιστρέψει εἰς τὸ χῶμα.
16 Ἐὰν τώρα ἔχῃς σύνεσιν· ἄκουσον τοῦτο· ἀκροάσθητι τῆς φωνῆς τῶν λόγων μου.
17 Μήπως κυβερνᾷ ὁ μισῶν τὴν εὐθύτητα; καὶ θέλεις καταδικάσει τὸν κατ᾿ ἐξοχήν δίκαιον;
18 ὅστις λέγει πρὸς βασιλέα, Εἶσαι ἀσεβής, πρὸς ἄρχοντας, Εἶσθε κακοί;
19 Ὅστις δὲν προσωποληπτεῖ εἰς ἄρχοντας οὐδὲ ἀποβλέπει εἰς τὸν πλούσιον μᾶλλον παρὰ εἰς τὸν πτωχόν; ἐπειδή πάντες οὗτοι εἶναι ἔργον τῶν χειρῶν αὐτοῦ.
20 Ἐν μιᾷ στιγμῇ θέλουσιν ἀποθάνει, καὶ τὸ μεσονύκτιον ὁ λαὸς θέλει ταραχθῆ καὶ θέλει παρέλθει· καὶ ὁ ἰσχυρὸς θέλει ἀναρπαχθῆ, οὐχὶ ὑπὸ χειρός.
21 Διότι οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἶναι ἐπὶ τὰς ὁδοὺς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ βλέπει πάντα τὰ βήματα αὐτοῦ.
22 Δὲν εἶναι σκότος οὐδὲ σκιὰ θανάτου, ὅπου οἱ ἐργάται τῆς ἀνομίας νὰ κρυφθῶσιν.
23 Ἐπειδή δὲν θέλει ἀφήσει πλέον τὸν ἄνθρωπον νὰ ἔλθῃ εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ Θεοῦ.
24 Θέλει συντρίψει ἀναριθμήτους ἰσχυροὺς καὶ βάλει ἄλλους ἀντ᾿ αὐτῶν
25 διότι γνωρίζει τὰ ἔργα αὐτῶν, καὶ ἀνατρέπει αὐτοὺς τὴν νύκτα, καὶ συντρίβονται.
26 Κτυπᾷ αὐτοὺς ὡς ἀσεβεῖς ἐν τῷ τόπῳ τῶν θεατῶν·
27 ἐπειδή ἐξέκλιναν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ δὲν ἐθεώρησαν οὐδεμίαν τῶν ὁδῶν αὐτοῦ·
28 καὶ ἔκαμον νὰ ἔλθῃ πρὸς αὐτὸν ἡ κραυγή τῶν πτωχῶν, καὶ ἤκουσε τὴν φωνήν τῶν τεθλιμμένων.
29 Καὶ ὅταν αὐτὸς δίδῃ ἡσυχίαν, τίς θέλει διαταράξει αὐτήν; καὶ ὅταν κρύπτῃ τὸ πρόσωπον αὑτοῦ, τίς δύναται νὰ ἴδῃ αὐτόν; εἴτε ἐπὶ ἔθνος εἴτε ἐπὶ ἄνθρωπον ὁμοῦ·
30 ὥστε νὰ μή βασιλεύῃ ὑποκριτής, διὰ νὰ μή παγιδεύηται ὁ λαός.
31 Βεβαίως πρέπει νὰ λέγῃ τις πρὸς τὸν Θεόν, Ἔπαθον, δὲν θέλω πλέον πράξει κακῶς·
32 ὅ, τι δὲν βλέπω, σὺ δίδαξόν με· ἐὰν ἔπραξα ἀνομίαν, δὲν θέλω πράξει πλέον.
33 Ἀλλὰ μήπως θέλει γείνει κατὰ τὸν στοχασμὸν σου; εἴτε σὺ ἀποβάλῃς εἴτε ἐκλέξῃς, αὐτὸς θέλει ἀνταποδώσει, καὶ οὐχὶ ἐγώ· λέγε λοιπὸν ὅ, τι ἐξεύρεις.
34 Ἄνδρες συνετοὶ θέλουσιν εἰπεῖ πρὸς ἐμέ, καὶ ὁ σοφὸς ἄνθρωπος ὅστις μὲ ἀκούει,
35 Ὁ Ἰὼβ δὲν ἐλάλησεν ἐν γνώσει, καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ δὲν ἦσαν μετὰ συνέσεως.
36 Ἡ ἐπιθυμία μου εἶναι, ὁ Ἰὼβ νὰ ἐξετασθῇ ἕως τέλους· ἐπειδή ἀπεκρίθη ὡς οἱ ἄνθρωποι οἱ ἀσεβεῖς.
37 Διότι εἰς τὴν ἁμαρτίαν αὑτοῦ προσθέτει ἀσέβειαν· καυχᾶται μεταξὺ ἡμῶν, καὶ πολλαπλασιάζει τοὺς λόγους αὑτοῦ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. |