1 [Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Ἐπὶ τὸν Κύριον πέποιθα· πῶς λέγετε εἰς τὴν ψυχήν μου, Φεῦγε εἰς τὸ ὄρος σας, ὡς πτηνόν;
2 Διότι, ἰδού, οἱ ἀσεβεῖς ἐνέτειναν τόξον· ἡτοίμασαν τὰ βέλη αὑτῶν ἐπὶ τὴν χορδήν, διὰ νὰ τοξεύσωσιν ἐν σκότει τοὺς εὐθεῖς τὴν καρδίαν.
3 Ἐὰν τὰ θεμέλια καταστραφῶσιν, ὁ δίκαιος τί δύναται νὰ κάμῃ;
4 Ὁ Κύριος εἶναι ἐν τῷ ναῷ τῷ ἁγίῳ αὑτοῦ· ὁ Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἔχει τὸν θρόνον αὑτοῦ· οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ βλέπουσι, τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζουσι, τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.
5 Ὁ Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον· τὸν δὲ ἀσεβῆ καὶ τὸν ἀγαπῶντα τὴν ἀδικίαν μισεῖ ἡ ψυχή αὐτοῦ.
6 Θέλει βρέξει ἐπὶ τοὺς ἀσεβεῖς παγίδας· πῦρ καὶ θεῖον καὶ ἀνεμοζάλη εἶναι ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν.
7 Διότι δίκαιος ὤν ὁ Κύριος, ἀγαπᾷ δικαιοσύνην· τὸ πρόσωπον αὐτοῦ βλέπει εὐθύτητα. |