1 [Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν, ἐπὶ Σεμινίθ. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Σῶσον, Κύριε· διότι ἐξέλιπεν ὅσιος, διότι ἐχάθησαν οἱ φιλαλήθεις μεταξὺ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.
2 Ἕκαστος λαλεῖ ματαιότητα πρὸς τὸν πλησίον αὑτοῦ· μὲ χείλη δόλια λαλοῦσιν ἀπὸ διπλῆς καρδίας.
3 Ἄς ἐξολοθρεύσῃ ὁ Κύριος πάντα τὰ χείλη τὰ δόλια, τὴν γλῶσσαν τὴν μεγαλορρήμονα.
4 Διότι εἶπον, Θέλομεν ὑπερισχύσει διὰ τῆς γλώσσης ἡμῶν· τὰ χείλη ἡμῶν εἶναι ἡμέτερα· τίς θέλει εἶσθαι κύριος ἐφ᾿ ἡμᾶς;
5 Διὰ τὴν ταλαιπωρίαν τῶν πτωχῶν, διὰ τὸν στεναγμὸν τῶν πενήτων, τώρα θέλω ἐγερθῆ, λέγει ὁ Κύριος· θέλω θέσει ἐν ἀσφαλείᾳ ἐκεῖνον, κατὰ τοῦ ὁποίου φυσᾷ ὁ ἀσεβής.
6 Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι λόγια καθαρά· ἀργύριον δεδοκιμασμένον ἐν πηλίνῳ χωνευτηρίῳ, κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως.
7 Σύ, Κύριε, θέλεις φυλάξει αὐτούς· θέλεις διατηρήσει αὐτοὺς ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης εἰς τὸν αἰῶνα.
8 Οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι κύκλῳ, ὅταν οἱ ἀχρεῖοι ὑψωθῶσι μεταξὺ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων. |