1 Κρῖνόν με, Θεέ, καὶ δίκασον τὴν δίκην μου κατὰ ἔθνους ἀνοσίου· ἀπὸ ἀνθρώπου ἀπάτης καὶ ἀνομίας ἐλευθέρωσόν με·
2 Διότι σὺ εἶσαι ὁ Θεὸς τῆς δυνάμεώς μου· διὰ τὶ μὲ ἀπέβαλες; διὰ τί περιπατῶ σκυθρωπὸς ἐκ τῆς καταθλίψεως τοῦ ἐχθροῦ;
3 Ἐξαπόστειλον τὸ φῶς σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου· αὐτὰ ἄς μὲ ὁδηγῶσιν· ἄς μὲ φέρωσιν εἰς τὸ ὄρος τῆς ἁγιότητός σου καὶ εἰς τὰ σκηνώματά σου.
4 Τότε θέλω εἰσέλθει εἰς τὸ θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸν Θεόν, τὴν εὐφροσύνην τῆς ἀγαλλιάσεώς μου· καὶ θέλω σὲ δοξολογεῖ ἐν κιθάρᾳ, ὦ Θεέ, ὁ Θεὸς μου.
5 Διὰ τί εἶσαι περίλυπος, ψυχή μου; καὶ διὰ τὶ ταράττεσαι ἐντὸς μου; ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν· ἐπειδή ἔτι θέλω ὑμνεῖ αὐτόν· αὐτὸς εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεὸς μου. |